«Τη λευτεριά μας» έγραφε σε φίλο του ο Γρηγόρης Αυξεντίου, «θα την υπογράψω οποιαδήποτε στιγμή το ζητήσει η Κύπρος μας με το αίμα μου» γιατί «Τ’ αληθινό μπόι του ανθρώπου μετριέται πάντα με το μέτρο της λευτεριάς». Αυτή η στιγμή δεν άργησε να ’ρθει και το πολύπαθο τούτο νησί που για αιώνες έσερνε αλυσοδεμένο το μαρτυρικό του σταυρό, άστραψε και βρόντηξε εκείνο το πρωινό της 1ης Απριλίου του 1955.
Τιμή και δέος νιώσαμε όταν οι μαθητές με τα ποιήματα και τα τραγούδια τους, στη γιορτή για την 1η Απριλίου, ζωντάνεψαν στη μνήμη μας τις απαράμιλλες εκείνες μάχες των ηρώων μας που οδήγησαν στην τελική ήττα της κραταιάς Βρετανικής Αυτοκρατορίας από ένα μικρό σε αριθμό, αλλά τεράστιο σε ψυχή λαό και μία χούφτα ένοπλους αγωνιστές.
Κάποτε, θα πέσουν τα τείχη. Κάποτε, δεν θα υπάρχουν και η Κύπρος θα σταματήσει να δείχνει με το δάκτυλο αυτόν που την μαρμάρωσε. Ας ευχηθούμε όλοι μας να μην είναι μακριά αυτή η μέρα και επιτέλους οι χιλιάδες ψυχές των χιλιάδων νεκρών της να αναπαυθούν εν ειρήνη…
Ο.Γ
